Chien d’Artois (gończy artezyjski), nazywany dawniej psem pikardyjskim, była bardzo cenioną rasą myśliwską już przez Henryka IV i Ludwika XIII w XVII wieku. We francuskich podręcznikach o polowaniu Chien d’Artois opisywano jako psa o doskonałym węchu. Zachwycano się tym, że pozwala on zwietrzyć zająca, który był w danym miejscu godzinę temu, a następnie uciekł w deszczu do innej kryjówki. Choć wydarzenia historyczne, m.in. Rewolucja Francuska i brak standardu rasy spowodowały, że trudno było znaleźć osobniki czystej krwi, rasa była ceniona i pożądana. Nie bez znaczenia jest też fakt, że do XIX wieku Francuzi chętnie nabywali brytyjskie rasy i krzyżowali je z własnymi, np. długonogimi wyżłami normandzkimi.
W latach 80-tych XIX wieku podjęto wysiłki zachowania czystości rasy. Spora część Chien d’Artois została umieszczona w hodowli Jardin d’Acclimatation, a w kolejnych miotach nie było już domieszki krwi normandzkiej. Na przełomie XIX i XX wieku M. Levoir podjął bezskuteczne próby odtworzenia i ustalenia dawnego typu gończego artezyjskiego. W tym samym okresie, aż do wybuchu I wojny światowej, inny pikardyjski hodowca, M. Mallard był głównym promotorem rasy. Choć jego osobniki były ładne, zdrowe i zdobywały nagrody na wystawach psów, nie wszystkie miały cechy spójne z pierwotnym standardem rasy.
Po II wojnie światowej były obawy, że gończy artezyjski jest rasą wymarłą, ale starania hodowców w latach 70-tych pokazały, że były one niesłuszne. Rasa została uznana przez FCI w 1963 roku.
- Wysokość: 53 do 58 cm
- Waga: 28 - 30 kg
Chien d’Artois to pies silny, muskularny, niezbyt długi, sprawiający wrażenie energii i siły. Obecnie używany głównie do polowania z bronią palną. To pies gończy pracujący chętnie nawet na trudnym terenie. Jest średnio szybki, ale bardzo wytrwały. Na otwartym terenie, z uwagi na czuły węch, potrafi uniemożliwić ucieczkę zającowi. Ponadto jest psem odpornym, o donośnym, wysokim głosie, który słychać z daleka.
Chien d’Artois to żywy i przyjazny pies o bardzo dobrym węchu. Podczas polowania jest uparty, odważny i śmiały, skoncentrowany na celu. Najlepiej, by trafił do rodziny o zdecydowanych charakterach, która poświeci trochę czasu na jego ułożenie. Jako pies domowy chien d’Artois jest spokojny, wierny i lojalny. Z innymi psami dogaduje się dobrze. W stosunku do dzieci jest opiekuńczy i tolerancyjny. Ze względu na silny instynkt łowiecki pies nie powinien mieszkać w domu, w którym są gryzonie, np. króliki, czy ptaki. Na spacerach powinien być trzymany na solidnej smyczy. Z tego samego powodu ogrodzenie wokół domu musi być zabezpieczone, aby uniknąć wędrówek psa za ciekawym zapachem. Najbardziej szczęśliwy będzie u boku osoby wysportowanej, która lubi jogging, wędrówki po górach i jazdę na rowerze.
Umaszczenie Chien d’Artois:
- tricolor z ciemnopłowym, w odcieniu zajęczym lub borsuczym, z czaprakiem lub dużymi łatami
Głowa zwykle płowa, niekiedy z czarnym nalotem.
Szata Chien d’Artois jest łatwa w utrzymaniu. Sierść wystarczy przeczesywać np. raz w tygodniu gumową rękawiczką. Jeśli pies mocno się zabrudzi, możesz go wykąpać. Po spacerze wystarczy przetrzeć łapy wilgotną ściereczką. Przycinaj regularnie pazury i kontroluj stan uszu, aby zapobiegać infekcjom.
Rasa raczej nie cierpi na choroby dziedziczne. Ze względu na dużą aktywność, mogą się zdarzyć kontuzje oraz urazy.
Nie jest to specjalnie wymagająca rasa, jeśli chodzi o żywienie. Kiedy pracuje, organizm ma rosnące zapotrzebowanie na białko i węglowodany, a zimą też na tłuszcze. Kontroluj ilość spożywanych przez psa kalorii i zapewnij mu zbilansowane posiłki, w których nie zabraknie aminokwasów, węglowodanów oraz witamin koniecznych dla regeneracji oraz prawidłowego funkcjonowania organizmu. Jeśli karmisz psa domowym jedzeniem, zapoznaj się z listą składników dozwolonych w diecie oraz niesprzyjających. Przysmaki podawaj jedynie podczas szkolenia jako nagrodę.