Drever to mały niemiecki pies gończy, westfalski Dachsbracke, który został sprowadzony do Szwecji w 1910 r. Pierwsze psy zostały zarejestrowane w 1913 r., ale niewiele wiadomo o historii tej rasy przed 1930 r. Od tego czasu zyskała ona reputację jako bardzo dobrego tropiciel jeleni.
Trafiły one do Skandynawii z Niemiec na początku XX wieku. Lokalni hodowcy rozpoczęli łączenie przybyłych ras ze szwedzkimi. Planowali wyhodować silne psy, odporne na ciężkie warunki pogodowe i zacięte w polowaniu na jelenie. Udało się stworzyć dwie odmiany, różniące się gabarytami. Większą z nich był właśnie Drever. Nazwę zawdzięcza słowu: „drev”, które oznacza polowanie, na którym psy zwodzą zwierzynę w kierunku myśliwego. Inna nazwa to: „jamnikoogar szwedzki”.
Psy te doskonale spisywały się nie tylko podczas polowań na jelenie, ale także sarny, zające i lisy. Szwedzki Związek Kynologiczny uznał Drevera jako rasę już w 1949 roku. Nieco później zrobiło to FCI. Rasa jest bardzo znana i lubiana na północy Norwegii, ale również w Szwecji i Finlandii.
- Wysokość psa w kłębie: 35 cm
- Wysokośc suki w kłębie: 33 cm
Jamnikoogary szwedzkie to przed wszystkim świetne psy myśliwskie. Zawsze opanowane i zrównoważone, nie wykazują tendencji do dominacji. Są łatwe w szkoleniu, o ile socjalizacja rozpocznie się jak najwcześniej. Drevery to psy posłuszne, wierne i lojalne. Lubią współpracę z ludźmi oraz zabawy z najmłodszymi. Doskonale funkcjonują w grupie, co oznacza, że akceptują inne psy, koty i czworonogi oraz nie szukają powodów do konfliktów. To pewne siebie, ale nie aroganckie, ciekawe świata psy. Drevery lubią zróżnicowane zabawy, intensywne spacery oraz ćwiczenie nowych sztuczek. Są bardzo inteligentne i bystre.
Z uwagi na donośne szczekanie i ogromną potrzebę ruchu, raczej lepiej będzie im w domu na przedmieściu niż w wielkomiejskim środowisku. Należy jednak pamiętać, że rasa ta jest ściśle utrzymywana jako pies myśliwski i rzadko kiedy mówi się o niej jako psy do towarzystwa.
Pielęgnacja rasy nie przysparza trudności. Należy czyścić sierść codziennie, zwłaszcza po powrocie ze spaceru. Wyczesujemy sporadycznie, jednak szczegółową uwagę na ten zabieg zwracamy uwagę w okresie linienia. Regularnie sprawdzaj stan czystości przewodów słuchowych psa i przycinaj pazury, jeżeli pies sam ich nie ściera.
Wszystkie kolory Drevera z białymi oznaczeniami są dopuszczalne. Nieakceptowane jest całe białe umaszczenie lub brązowe. Białe znaczenia powinny być widoczne ze wszystkich stron. Preferowane są symetryczne oznaczenia.
Drevery najczęściej cierpią na urazy pleców i chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa. Są także narażone na wypadanie dysku. Jest to naturalna konsekwencja wydłużonej budowy ciała. Psu nie należy pozwalać na skakanie wysoko do góry lub zeskakiwanie z dużych wysokości. Mogą się również pojawić infekcje ucha, nużyca, wywijanie się powieki oraz postępujący zanik siatkówki.
Podobnie jak jamniki, Drevery mają tendencję do otyłości, co wiąże się z nieograniczonym apetytem. Są to także psy wybredne. Nie należy ich przekarmiać, ponieważ osobniki otyłe są bardziej narażone na choroby serca i problemy z kręgosłupem. Możesz podawać dietetyczną karmę dla ras średnich. W jadłospisie Drevera nie powinno zabraknąć białka (mięso, w tym ryby), węglowodanów w postaci produktów zbożowych, gotowanych warzyw, niewielkich ilości jaj i tłuszczów omega-3.