Początki tej rasy sięgają czasów Ludwika XI, który panował w latach 1710-1774. Hrabia de Toulouse postanowił dodać do francuskich sfor gończych starego psa Saintongeois nieco brytyjskiej krwi. Jego celem był mocny i zrównoważony pies. W tym celu do Francji sprowadził angielskie foxhundy. Były one bardziej odporne, mocniejsze i wykazywały większe zdolności łowieckie od psów francuskich. Duży gończy anglo-francuski odziedziczył po foxhoundzie wspaniały węch oraz donośny głos.
Duży gończy anglo-francuski biało-pomarańczowy służył jako pies myśliwski o silnym instynkcie łowieckim służył do polowania na grubą zwierzynę: dziki, sarny i jelenie, a także mniejsze lisy. Rasa jest uznawana przez Société Centrale Canine (francuski Kennel Club) oraz międzynarodową Fédération Internationale Cynologique. We Francji jest hodowana i trzymana głównie jako rasa myśliwska.
Duży gończy anglo-francuski biało-pomarańczowy trafił do USA, gdzie został uznany przez United Kennel Club. Jest tam zarejestrowany przez niewielkie kluby hodowli, które promują go jako rzadko występującą rasę.
Wszystkie anglo-francuskie gończe zostały oficjalnie określone jako: „duży gończy anglo-francuski” w 1957 roku.
W obrębie rasy wyróżnia się trzy odmiany: duży gończy anglo-francuski biało-czarny, duży gończy anglo-francuski trójkolorowy oraz duży gończy anglo-francuski biało-pomarańczowy. W 1983 roku opublikowano wzorzec FCI.
- Długość życia ok. 12 lat
- Wysokość psa w kłębie wynosi: 60 - 72 cm
- Waga: 34 - 35 kg
Pies dość mocny, silny, zdradzający większy wpływ krwi angielskiej, zwłaszcza w budowie głowy niż duży gończy anglo-francuski trójkoloro- wy. Duży gończy anglo-francuski jest prawdziwym wulkanem energii. Na zewnątrz jest pewny siebie, ruchliwy niezmordowany i bardzo silny.
Idealnym właścicielem będzie aktywna osoba, która codziennie uprawia sport, często wyjeżdża za miasto, a także lubi spędzać czas na łące i w górach. Najlepiej, by mieszkała w domu na wsi w pobliżu lasu, bowiem rasa ta potrzebuje dużej przestrzeni. Duży gończy anglo-francuski uwielbia ruch, sensowne polecenia zadania i polowanie. Rasa wymaga socjalizacji i szkolenia, ale jej przedstawiciele to pilni uczniowie. W stosunku do ludzi duży gończy anglo-francuski biało-rudy jest przyjazny i łagodny. Nie wykazuje agresji. Kocha swojego opiekuna, któremu jest wierny i oddany.
Psy tej rasy tracą sporo sierści w trakcie linieja, dlatego trzeba je wyczesywać najlepiej raz w tygodniu. Regularne czesanie zapobiega chorobom skóry i pomaga zauważyć ewentualne pasożyty przyniesione na sierści po spacerze, a także zmiany na skórze. Regularnie zaglądaj do uszu i zębów.
Duży gończy anglo-francuski biało-pomarańczowy ma umaszczenie białe z cytrynowym lub białe z pomarańczowym. Barwa pomarańczowa nie może być zbyt ciemna, czyli wpadająca w czerwień. Sierść jest krótka i delikatna.
Rasa jest odporna i mocna, jednak tak jak każdym pies myśliwski, narażony jest na stłuczenia i zwichnięcia. Dlatego warto po każdym spacerze dokładnie obejrzeć psa i sprawdzić czy na jego skórze nie ma otarć.
Ze względu na to, że rasa ta spędza połowę dnia na pracy, potrzebuje pożywienia, które dostarczy organizmowi potrzebną energię. Jeżeli pies będzie karmiony suchą karmę wybierza taką która przeznaczona jest dla ras sportowych i aktywnych. Będzie ona zawierała większe ilości białka i witamin. Bardzo dobrym rozwiązaniem będzie również dieta Barf.