Rasa gończy hiszpański powstała już w VI wieku. Na Półwysep Iberyjski trafiła zapewne dzięki Fenicjanom. Bardziej znana stała się pod koniec Średniowiecza, co dokumentują księgi łowieckie króla Alfonsa XI z XIV wieku, a także VI-wieczne dzieła pisarza Argote de Molina oraz innych ówczesnych autorów. Polując na grubą zwierzynę, gończy hiszpański dawał dowód nieprzeciętnej brawury i dzielności. Używano go do polowania z kuszami, m.in. na niedźwiedzie, jelenie, wilki i lisy. Kiedy populacje dużych dzikich zwierząt zaczęły poważnie maleć, myśliwi przerzucili się na polowania na zające.
W XIX wieku, wraz z pojawieniem się broni palnej, gończe hiszpańskie straciły na popularności. Nie były już tak potrzebne do polowań, wobec czego rozmnażanie w hodowlach odbywało się rzadziej. Obecnie rasa ma się dobrze i każdego roku powstają nowe hodowle.
Istnieją dwie odmiany gończego hiszpańskiego: większa, biało-ruda zwana “de monte” oraz mniejsza, najczęściej jednolicie ruda, określana jako “lebrero”. Standard rasy gończy hiszpański FCI przyjęło w 1982 roku.
- Wysokość psa w kłębie: 52 do 57 cm
- Wysokość suki w kłębie: 48 do 53 cm
Gończy hiszpański to pies gończy na drobną zwierzynę, choć nadaje się do polowania także na zwierzynę grubą: jelenie, dziki, sarny, lisy, wilki, a także niedźwiedzie. Po tonie głosu psa i jego modulacji myśliwy może zorientować się w przebiegu polowania, ustalić czy trop jest stary, czy świeży, podwójny, czy też pies zatrzymał i osaczył dzikie zwierzęta. Gończy hiszpański jest świetnie wyspecjalizowany w polowaniu na zające, bardzo skutecznie pracuje także na sfarbowanym tropie.
Smutny jest fakt, że w hiszpańskich schroniskach jest sporo przedstawicieli tej rasy. Wciąż dominuje stereotyp, iż gończe hiszpańskie nie są psami rodzinnymi, a kiedy ich zachowanie zaczyna być trudne zostają porzucone. Tymczasem gończy hiszpański jest czułym, spokojnym, wiernym, posłusznym i łatwym w ułożeniu psem. Jest świetnym przyjacielem całej rodziny, o ile zapewni się mu solidną dawkę ruchu, co gwarantuje dobre jego samopoczucie. Najlepiej, by pies mieszkał z bardzo aktywną rodziną poza miastem. Z racji na delikatny charakter gończy hiszpański źle znosi kary i krzyki. Szkolenie powinno odbywać się w miłej i spokojnej atmosferze. W stosunku do innych psów gończe hiszpańskie są przyjazne i dobrze współpracują w mniejszych grupach. Nie akceptują mniejszych zwierząt domowych.
Umaszczenie gończego hiszpańskiego powinno być wg. wzorca FCI biało-pomarańczowe z przewagą jednego lub drugiego koloru, rozłożonego w postaci nieregularnych, ale wyraźnie rozgraniczonych łat, bez cętkowania. Kolor pomarańczowy może wahać się od jaśniejszego, cytrynowego do głębokiego rudo-brązowego.
Jako właściciel gończego hiszpańskiego pamiętaj o cotygodniowym szczotkowaniu psa oraz o regularnym, ale niezbyt częstym, przycinaniu pazurów. Oczyszczaj uszy psa co jakiś czas, aby nie tworzyły się w nich stany zapalne.
Nie odnotowano żadnych poważnych przypadłości zdrowotnych. Gończe hiszpańskie mogą cierpieć na dysplazję stawową. W profilaktyce ważna jest właściwa dawka ruchu i zdrowa dieta.
Dostosuj dietę do bieżącego stanu zdrowia, wieku i stylu życia pupila. Jest to bardzo ważne, aby pies otrzymywał wszystkie niezbędne składniki odżywcze, dzięki którym prawidłowo będzie się rozwijał. W jego misce powinny znaleźć się składniki budulcowe - białko, składniki składniki regulujące - witaminy i minerały, składniki energetyczne - tłuszcze.