Pochodzenie gończego szwajcarskiego datuje się na czasy starożytne. Na terenach rzymskiej prowincji Helvetia odkryto mozaiki z Avenches, które przedstawiały sfory psów gończych. XV wiek to okres największej popularności gończego szwajcarskiego, który był pożądany przez włoskich i francuskich myśliwych. W XVI wieku wyodrębniła się odmiana gończy lucerneński, która jest mocno spokrewniona z gończymi francuskimi. Ceniono ją szczególnie za zdolność polowania na sarny oraz zające.
W 1882 roku podczas wystawy psów przyjęto standardy rasy dla każdej z pięciu odmian gończego szwajcarskiego. Obok gończego lucerneńskiego znalazły się tam: gończy z Turgowii, gończy berneński, gończy z Jury i gończy szwajcarski. Na przełomie XIX i XX wieku popularność gończego lucerneńskiego zaczęła maleć. Okres ten był dla nich bardzo trudny, gdyż kraj podzielono na niewielkie obwody łowieckie. Pojawiły się opinie jakoby duże psy gończe były zbyt szybkie i ścigały zwierzynę na zbyt długich dystansach, bez respektu dla granic obwodów. W latach 1893-1906 nakazano likwidację dużych gończych lucerneńskich. Dozwolono jedynie polowanie z psami, których wzrost nie przekraczał 40 cm. Zaowocowało to dalszym rozmnażaniem osobników o krótszych nogach i tak powstała odmiana krótkonożna. W 1909 zrewidowano poprzednie standardy, a w 1933 roku ogłoszono jeden wzorzec dla 4 odmian gończego szwajcarskiego (bowiem gończy z Turgowii wymarł). Najwięcej gończych lucerneńskich krótkonożnych mieszka w Szwajcarii. Wiele z nich to psy bez rodowodu.
- Wysokość psa: maksymalnie 42 cm
- Waga: 14-15 kg
- Długość życia: 10-13 lat
Jako myśliwy gończy lucerneński krótkonożny jest skoncentrowany i energiczny, zaś jako pies domowy, delikatny, uległy i oddany. Jeśli nie poluje, powinien mieć zapewnione różnorodne zabawy i ćwiczenia rozwijające jego zdolności umysłowe, np. poszukiwanie smakołyków w ogrodzie. Szkolenie powinno być pozbawione jakiejkolwiek dominacji i agresji, ponieważ gończy lucerneński krótkonożny to pies wrażliwy i czuły. Łatwo przyswaja nowe komendy oraz zasady współżycia z innymi ludźmi i zwierzętami. Jest bardzo zdyscyplinowany i posłuszny. Ze względu na silny instynkt łowiecki nie powinien mieszkać w jednym domu z kotami i gryzoniami. Wobec dzieci będzie wiernym i kochającym przyjacielem. Pies wymaga sporej dawki ruchu. Szczególnie lubi swoje naturalne środowisko, czyli pobyt w lesie i na łące. Pamiętaj, by nigdy nie spuszczać go smyczy, ponieważ jest tam mnóstwo zapachów dzikich zwierząt, a Twój pupil może się zatracić i uciec. Z przeciwieństwie, do innych gończych, wszystkie gończe szwajcarskiej, w tym lucerneński krótkonożny bezwzględnie przychodzą na zawołanie. Nie ulegają również pokusom typu smakołyki podawane przez obcych ludzi. Gończy lucerneński krótkonożny jest wobec nich nieufny. Jednak nie znaczy to, że będzie dobrym psem stróżującym.
Pielęgnacja tego psa jest bardzo prosta i nie wymaga od przyszłego właściciela zbyt dużego zaangażowania czasowego. Po leśnych spacerach warto przejrzeć sierść psa, czy aby nie ma na sobie kleszczy. Regularnie należy kontrolować stan uszu i uzębienia.
Maść gończego lucerneńskiego krótkonożnego jest trójkolorowa z czarnymi dropiatymi znakami na białym tle, przez co pies wydaje się błękitny. Charakterystyczne są również czarne i palone znaczenia. Sierść psa jest krótka, gęsta i twarda.
Gończe lucerneńskie krótkonożne to odporne psy, które rzadko mają problemy zdrowotne. Niekiedy są podatne na dysplazję stawów biodrowych. Dobry hodowca robi badania swoim psom pod kątem chorób genetycznych. Dlatego przed zakupem szczeniaka warto z nim na ten temat porozmawiać.
Gończy lucerneński krótkonożny to rasa bardzo aktywna, dlatego też musi otrzymywać pokarm, który zaspokoi jego potrzeby energetyczne. Najlepiej zdecydować się na dobrą karmę suchą dla ras aktywnych pod warunkiem, że nie będzie zawierała zbóż, a głównym jej składnikiem będzie mięso.