Gończy smalandzki pochodzi z XVI-wiecznej Szwecji, z krainy Smaland. Pierwszym hodowcą był baron von Essen. To jego staraniom rasa zawdzięcza krótki ogon. Jednocześnie gończy smalandzki jest najmniejszą szwedzką rasą psa gończego. Rasa powstała wskutek krzyżówek lokalnych psów szwedzkich z czworonogami z różnych innych krajów, np. szpicami, jakie do kraju przywozili żołnierze wracający z podbojów szwedzkich.
Gończy smalandzki był wykorzystywany do polowań na zające, lisy i sarny. Rolnicy, którzy mogli sobie pozwolić na utrzymanie tylko jednego psa, traktowali go jako wszechstronnego czworonoga: do polowania na wiewiórki, ptaki, a nawet łosie. Do XIX wieku hodowcy krzyżowali różne osobniki w ramach rasy, wskutek czego ich szczenięta były różnego umaszczenia, wielkości, z długimi lub krótkimi ogonami. Następnie starano się ujednolicić standard rasy i w XX wieku gończy smalandzki znów wyglądał tak jak jego pierwotna wersja.
W 1921 roku rasa została zatwierdzona przez Szwedzki Związek Kynologiczny, a w 2007 roku przez FCI.
Poza Szwecją w zasadzie nie widuje się gończych smalandzkich.
- Wysokość psa w kłębie: 46-54 cm, idealny wzrost: 50 cm
- Wysokość suki w kłębie: 42-52 cm, idealny wzrost: 46 cm
Pies gończy używany do polowania na zające i lisy. Gończy smalandzki to pies solidny, o eleganckim wyglądzie. Powinien być mocny, ale nie ciężki o szorstkiej sierści.
Gończy smalandzki to żywy, aktywny i pełen entuzjazmu pies. Potrzebuje dużo aktywności, zarówno w postaci urozmaiconych zabaw, które wymagają użycia węchu, jak i ćwiczeń kondycyjnych na otwartej przestrzeni. Nie jest to pies przyzwyczajony do mieszkania w bloku. Jest mądrym, oddanym człowiekowi psem, który cieszy się ze wspólnie spędzanego czasu. Lubi zabawy z dziećmi. Od właściciela wymaga dużej uwagi, długich spacerów i wspólnej aktywności. W przeciwnym razie może wykazywać zachowania destrukcyjne. Gończy smalandzki z ochotą wykonuje polecenia właściciela na co dzień i podczas szkolenia. Z uwagi na dobry węch jest wyśmienitym psem tropiącym, który sprawdzi się w policji czy służbach ratunkowych. Usposobienie gończego smalandzkiego jest przyjazne i łagodne. W stosunku do reszty psów jest pewny siebie i nastawiony pozytywnie, nigdy agresywnie.
Umaszczenie gończego smalandzkiego jest czarne, a na pysku, brwiach i dolnej części łap podpalane. Mogą występować białe znaki na końcu kończyn i ogona. Szata gęsta, gładka i lśniąca.
Gończy smalandzki jest łatwy w pielęgnacji, wystarczy regularne szczotkowanie. Podobnie, jak wszystkie psy gończe, wymaga sprawdzania stanu uszu każdorazowo po polowaniu oraz wędrówkach po błotnistych terenach. Po każdym spacerze, zwłaszcza w leśnych gęstwinach warto sprawdzić skórę psa czy nie ma kleszczy.
Gończy smalandzki zaliczany jest do ras zdrowych, silnych z dobrą kondycją. Jest rasą zdrową i silną. Jednak mogą pojawiać się infekcje uszu. U niektórych osobników stwierdzono choroby stawów.
Żywienie psa myśliwskiego i pracującego musi być przemyślane. Pokarm powinien być tak zbilansowany, aby zaspokajał potrzeby energetyczne psa. Pies aktywny, a takim jest gończy smalandzki, szybko spożytkuje energię, dlatego warto podać mu karmę z większą zawartością białka i tłuszczy, bogatą w witaminy i minerały.