Rasa powstała jako wynik skrzyżowania francuskich posokowców z brytyjskimi foxhoundami. W jego żyłach płynie krew rasy poitevin czy małego gończego gaskońskiego. Przydomek „mały” w odniesieniu do tej odmiany gończego może być odrobinę mylący, bowiem nie oznacza gabarytów psa, lecz zwierzyny, na którą on najczęściej poluje: bażantów, przepiórek i królików. Jak wszystkie wysokonożne francuskie psy gończe, od XVI wieku mały gończy anglo-francuski niemal całkowicie trzymany jest w psiarniach w sforach.
Podczas polowania na grubą zwierzynę psy otaczają ofiarę i głośnym szczekaniem dają znać myśliwemu, gdzie znajduje się zdobycz. Myśliwy pojawia się na miejscu konno lub pieszo i zabija ofiarę. Nazwa mały gończy anglo-francuski została oficjalnie zaakceptowana w 1978 roku, a w latach 80-tych na całym świecie zaczęły powstawać kluby zrzeszające miłośników ras.
- Wysokość w kłębie 48 - 56 cm
Psy żyjące w sforze są towarzyskie i potrafią współżyć z innymi psami. Mały gończy anglo-francuski pozytywnie odnosi się do dzieci, chociaż w obecności najmłodszych może być trochę niesforny. Ponieważ mały gończy anglo-francuski poluje samodzielnie, bez rozkazów właściciela, jest psem bardzo niezależnym i odważnym.
Ze względu na swój dźwięczny i donośny głos, którego lubi używać, silną pasję łowiecką oraz olbrzymią potrzebę ruchu, mały gończy anglo-francuski w mniejszym stopniu sprawdzi się jako pies do towarzystwa niż krótkonożne francuskie psy gończe typu basset gryfon z Wandei czy basset gaskoński.
Nie zaleca się hodowania go jako psa domowego.
- tricolor - biały i czarny z jasnobrązowymi znaczeniami, czarny nos
- bicolor - biały i pomarańczowy, nos brązowy
Mały gończy anglo-francuski ze względu na budowę uszu miewa tendencje do stanów zapalnych wywołanych przez bakterie i grzyby obecne w wodzie. Regularnie sprawdzaj ich stan i oczyszczaj delikatnie w razie potrzeby. Zabiegi pielęgnacyjne nie są skomplikowane i nie zabierają dużo czasu. Wystarczy, że będziesz regularnie szczotkował psa, zwłaszcza w okresie linienia.
Mały gończy anglo-francuski to rasa generalnie zdrowa. Ze względu na dużą aktywność, może mu się przydarzyć kontuzja. Stosunkowo często boryka się stanem zapalnym uszu, jeśli właściciel zapomina o ich regularnej kontroli i czyszczeniu po każdym wyjściu na zewnątrz i polowaniu.
Rasa ta ma bardzo duży apetyt. Podawaj jej zbilansowaną karmę przeznaczoną dla psów aktywnych. Nigdy nie zostawiaj w domu jedzenia bez nadzoru, bowiem mały gończy anglo-francuski to straszny łakomczuch, który potrafi pochłonąć wszystko, co znajdzie się w jego zasięgu. Podczas spacerów uważaj, by Twój pupil nie zjadł przypadkowo czegoś, co może być niebezpieczne dla zdrowia.