Płochacz holenderski (inna jego nazwa to Kooikerhondje lub holenderski pies na kaczki) jest jednym z najmniejszych psów myśliwskich. Ta lekka rasa w typie spaniela pochodzi z obszaru obecnej Holandii. Początkowo służył jako pies myśliwski do polowań na kaczki. W Holandii zyskała na popularności metoda polowania na te ptaki bez broni tylko z przynętą.
Psy służyły do tego, by zaganiać ptaki do klatek lub zapędzać je do rowu z wodą. Na jednym z jego końców stały płochacze. Psy przyuczano do tych czynności od wczesnego szczenięctwa. Biały i puszysty ogon z pióropuszem płochacza ułatwiał myśliwym zlokalizowanie psa. Przez lata trenowano ich wytrzymałość oraz zwinność. Oprócz polowania na kaczki, płochacze holenderskie miały także zwalczać szkodniki, czyli myszy, szczury i łasice. Kooikerhondje był szczególnie popularny w złotym wieku kultury holenderskiej, jaki przypadał na przełom XVII i XVIII. Słynni malarze, tacy jak Rembrandt i Jan Steen zamieszczali podobizny tych psów na swoich obrazach i grafikach. Popularność płochacza holenderskiego poza ojczyzną była znikoma. Obecnie odnotowuje się boom na Kooikerhondje wśród hodowców ze Stanów Zjednoczonych i Skandynawii.
- Długość życia: 12 - 14 lat
- Wysokość w kłębie psa: 40 cm
- Wysokość w kłębie suki: 38 cm
- Waga: do 12 kg
Kooikerhondje jest harmonijnie zbudowanym psem, którego umaszczenie jest koloru biało-pomarańczowego. W jego ruchach widać pewność siebie i dostojeństwo, czego dowodem jest wysoko uniesiona głowa. Ogon wyróżnia się znacznym piórem.
To pełen energii pies. Jest bystry, zacięty, pewny siebie. Łagodny, czujny i nie hałaśliwy. Płochacz holenderski jest przyjazny, oddany właścicielowi i łatwy do ułożenia. Poza sezonem polowań na kaczki kooikerhondje powinien tępić gryzonie, musi więc być szybki, cięty i zdecydowany. Jak każdy pies myśliwski jest pełen energii, układny, chętny do pracy i wylewny.
Płochacz holenderski to spokojny pies, który rzadko szczeka. Jest inteligentny i przyjacielski, ale nie zapała sympatią do każdego człowieka czy zwierzęcia. Z natury jest to pies myśliwski i ma skłonności do węszenia, ścigania kotów czy ptaków, bowiem jego przeznaczenie polegało między innymi na polowaniu na gryzonie i drobne zwierzęta. Dlatego przy odpowiednim wychowaniu i prowadzeniu pies powinien być odwoływany. Jeśli chcemy, by zamieszkał pod jednym dachem z kotem lub innym zwierzęciem domowym, należy go na to przygotowywać już jako szczeniaka.
Do obcych płochacz holenderski odnosi się z rezerwą, natomiast przyjaciół wita entuzjastycznie. Nie poleca się posiadania tego psa przez rodziny z małymi dziećmi, ponieważ jego natura jest wyjątkowo delikatna i wrażliwa. Szkolenie płochacza holenderskiego powinno przebiegać z konsekwencją. Jeśli się ją pomija, pies znajdzie sobie ciekawsze zajęcie niż słuchanie poleceń przewodnika. Jest bardzo wyczulony na intonację głosu człowieka, więc nie należy mówić do niego surowo.
Rasa ta uwielbia intensywną aktywność fizyczną, dlatego nie nadaje się dla osób ceniących sobie kanapę. Trzy krótkie spacery dziennie to dla niej zdecydowanie za mało. Pies musi się wybiegać, mieć możliwość aportowania oraz pływania. Inaczej stanie się apatyczny i smutny.
Jeśli Ty i Twój pies macie ochotę na konkurencje takie jak obedience, pokonywanie toru przeszkód, czy zawody w łapaniu piłki, macie duże szanse na sukces, bo płochacz holenderski doskonale poradzi sobie w psich sportach.
Sierść Kooikerhondje jest wodoodporna, średniej długości, gęsta i błyszcząca. Nie ma tendencji do utrzymywania zanieczyszczeń, więc łatwo się ją pielęgnuje. Psa należy szczotkować regularnie oraz dbać o higienę uszu. W razie potrzeby przystrzygaj nadmiar włosów pomiędzy opuszkami palców.
Płochacz holenderski ma wyraźnie odznaczające się pomarańczowo-czerwone łaty na białym tle. Dopuszcza się niewielką ilość cętek na nogach. Natomiast dopuszczalne, jednak niepożądane są nieznaczne cętkowanie i czarny nalot na łatach. Jedną z cech prawidłowego umaszczenia płochacza holenderskiego jest widoczna strzałka, przebiegająca do nosa. Wzorzec FCI mówi nawet o tym, że musi być ona bardzo widoczna a kolor powinien obejmować policzki i oczy. Jeżeli strzałka nie będzie miała odpowiedniej powierzchni (zbyt wąska lub zbyt szeroka) albo policzki nie będą w pełni wybarwione umaszczenie będzie mniej pożądane. Na ogonie mogą występować czarne włosy (w kształcie pierścienia) na pograniczu styku koloru pomarańczowego i białego.
Sierść płochacza holenderskiego jest średniej długości, lekko falista lub prosta, mocno przylegająca, miękka, z dobrym podszerstkiem.
Rasa jest generalnie zdrowa, a hodowcy starają się, by rozmnażane były jedynie osobniki bez obciążeń genetycznych. Niektóre płochacze holenderskie cierpią na zaburzenia krzepliwości krwi (chorobę von Willebranda), zaćmę lub inne choroby oczu. Ich stawy są delikatnie, więc czasem zdarzają się zwichnięcia rzepki. Zadbaj o badania profilaktyczne u okulisty oraz stan układu kostno-ruchowego swojego ulubieńca poprzez właściwą dietę i regularną aktywność na świeżym powietrzu.
Płochacz holenderski ma dobry apetyt i zarazem wrodzoną skłonność do tycia. Podawaj mu wartościową karmę i zadbaj o odpowiednio zbilansowaną dietę. Jeżeli Twój pies jest łakomy i łatwo przybiera na wadze, lepiej zrezygnuj z posiłków przyrządzonych samodzielnie i przejdź na niskokaloryczną karmę dostępną w sklepach zoologicznych.
