Gończy z Nivernais to rasa zaklasyfikowana do sekcji psów gończych, pochodząca od dawnych celtyckich psów gończych zwanych „Ségusiens", służących do polowań. Z krzyżówek z psami sprowadzanymi z Bałkanów przez galickich krzyżowców w XIII wieku otrzymano Szare psy św. Ludwika. Były to duże, szybkie i wytrwałe, trudne w ułożeniu, zajadłe psy. Szary pies św. Ludwika brał udział w polowaniach na dziki i wilki. Cieszył się niesłabnącą popularnością aż do panowania Ludwika XI w XV wieku, kiedy to zapanowała moda na białe psy królewskie.
Pod koniec XIX wieku ostatni przedstawiciele szarych psów byli prawdopodobnie krzyżowani z rasą griffons de Bresse, a następnie do hodowli dołączono domieszkę foxhounda i griffona Vendéen. Zabieg ten zaowocował zwiększeniem wielkości i prędkości gryfona z Nivernais. Wspólnie z Psami Świętego Huberta gończy niwernijski dał początek rasie Otterhound, której krew z kolei następnie dodano do hodowli gryfona niwernijskiego.
W 1900 roku utworzono istniejący obecnie klub rasy, która swojego wzorca i obecnej nazwy doczekała się w 1925 roku. Po II wojnie światowej populacja rasy ponownie spadła. Dopiero w ostatnich latach gończy niwernijski stał się znowu popularny, podobnie jak inne francuskie rasy gończe. Na wystawach psów rasa praktycznie nie gości, a poza Francją pozostaje raczej nieznana.
- Wysokość psa w kłębie: 55 - 62 cm.
- Wysokość suki w kłębie: 53 - 60 cm.
Gończy z Nivernais (spolszczona nazwa to gończy niwernijski) to pies uparty i bardzo niezależny. Ten odporny na każde warunki pogodowe i terenowe pies daje się poznać, gdy zrozumie się styl, w jakim poluje. Najczęściej służy w polowaniu na dziki. Lubi ryzyko, które zwiększa jego zajadłość i odwagę. Niezbyt dobrze sprawuje się w dużym zbiorowisku, za to w małej grupie wykazuje spryt i zaangażowanie. Gończy niwernijski ma bardzo silny charakter. Jako szczeniaki i młode psy są trudne do okiełznania. Szkolenie wymaga konsekwencji oraz zdecydowanego i spokojnego zachowania właściciela. Jeśli przebiegnie prawidłowo, będzie można cieszyć się inteligentnym, oddanym i posłusznym przyjacielem.
W stosunku do rodziny jest bardzo łagodny i oddany. Mimo iż gończy w Nivernais potrzebuje dużo ruchu i przestrzeni, czerpie olbrzymią radość ze spędzania czasu w domu w towarzystwie najbliższych. Od właściciela potrzebuje troski, uwagi i miłości. Dla dzieci jest czułym i delikatnym psem, który nie zrobi im krzywdy.
Zawsze przyciemnione włosy mają końce ciemniejsze niż podstawa (czarna nakładka). Kolor płowy może być mniej lub bardziej przyciemniony, ale nigdy pomarańczowy. Przyciemniony koniec może przybrać niebieski kolor.W zależności od stopnia przyciemnienia kończyn włosów sierść jest ciemniejsza lub jaśniejsza. Tolerowane jest występowanie w sierści białych mniej lub bardziej białych sierści, które dają odcienie jasnoszare, w tym siwe. Biała plama jest tolerowana na klatce piersiowej.
Gończego z Nivernais wystarczy wyczesać raz w tygodniu. Strzyżenie nie jest konieczne. Rasa ta linieje w umiarkowanym tempie.
Rasa ta jest z reguły odporna i nie cierpi na żadną z chorób genetycznych. Jak w przypadku wszystkich psów myśliwskich, które dużo się ruszają, mogą występować kontuzje. Zadbaj o to, by leczyć każdą z nich w początkowej fazie oraz podawaj psu suplementy wspierające regenerację stawów.
Rasa ta nie należy do psów wybrednych. Jeżeli zdecydujesz się na suchą karmę, przeczytaj najpierw jej skład. Nie kupuj karmy, w której są zboża, produkty pochodzenia zwierzęcego, mączki kostne. W składzie powinno być jasno napisane z czego składa się karma np. świeże mięso z indyka, suszone mięso z jelenia. Pamiętaj aby nigdy nie podawać psu posiłku tuż przed wyjściem z domu lub zaraz po powrocie z intensywnego spaceru. Grozi to skrętem żołądka.