Elkhund norweski czarny prawdopodobnie zamieszkuje tereny rodzimej Skandynawii od tysiącleci. Archeologowie odkryli kości podobnego psa, podchodzące z epoki kamiennej z okresu 5000-4000 lat p.n.e. Zadaniem elkhunda podczas polowań z Wikingami było znalezienie łosia i osaczenie go do chwili nadejścia myśliwego, uniemożliwiając ucieczkę. Taki sposób pracy wymagał od psów ogromnej odwagi i wytrzymałości, ale też zachowania ostrożności. Niektórzy myśliwi zabierali elkhundy na polowania na niedźwiedzie, ale w starciu z tak dużymi zwierzętami psy często traciły życie.
Pierwsza regularna hodowla elkhunda szarnego została założona w 1865 roku. W 1879 roku powstał skandynawski klub miłośników rasy. Pierwszy wzorzec rasy został opracowany dopiero na początku XX wieku.
Elkhund czarny wywodzi się od szarego. Jedynymi różnicami między tymi odmianami są kolor sierści i wielkość. Elkhund czarny jest lepiej widoczny w śniegu w czasie polowania. Jego mniejszy wzrost pomaga szybciej i efektywniej gonić ofiary. Poza krajami skandynawskimi elkhund jest popularny w USA.
- Wysokość w kłebie psa 46-49 cm. Idealna wysokość: 47 cm
- Wysokość w kłębie suki 43-46 cm. Idealna wysokość: 44 cm
Elkhund czarny to typowy szpic o kwadratowej budowie. Ma czarny włos, który ściśle przylega do ciała. Posiada charakterystyczne proste, spiczaste uszy, a ogon ma zawsze wywinięty nad grzbietem.
Choć jako szczenię bywa nieco swawolny, elkhund czarny jest zazwyczaj łagodny i godny zaufania. Elkhund czarny jest prostolinijny, zrównoważony i odważny. Może być trzymany w domu - w nim jest spokojny, natomiast wypuszczony na świeże powietrze tryska energią.
Tak jak inne psy nordyckie, elkhund bywa krnąbrny i jest dość niezależny. Istotne jest by postępować z nim zdecydowanie, ale jednocześnie pokazywać mu pozytywne uczucia i być wobec niego sprawiedliwym. Jeśli zostanie niesłusznie ukarany, będzie bardzo długo smutny.
Do nieznajomych odnosi się z pewna rezerwą, ale przyjaciół wita entuzjastycznie. W stosunku do innych psów potrafi zachowywać się w sposób dominujący, jednak to nie reguła. Zazwyczaj dobrze żyje z innymi psami, podobnie z dziećmi - o ile mu nie dokuczają. Elkhund czarny nie sprawdza się jako stróż, ponieważ niczymm innym niż szczekaniem nie obroni domu.
Taki pies jak elkhund czarny powinien mieć szanse swobodnego, codziennego wybiegania się. Może biec koło roweru lub hasać swobodnie po lesie, ale należy wyszkolić go tak, aby zwietrzywszy zwierzynę, podporządkował się człowiekowi, zamiast biec za tropem.
Sierść elkhunda czarnego powinna być lśniąco czarna. Odrobina bieli na klatce piersiowej i łapach może być tolerowana.
Elkhund czarny, podobnie jak inne psy nordyckie, nie posiada charakterystycznego psiego zapachu sierści. Pies wymaga regularnego szczotkowania i czesania za pomocą drewnianego grzebienia z podwójnym rzędem metalowych zębów.
Warto również zaglądać do uszu i sprawdzać czy nie tworzy się w nich stan zapalny. Kąpiele - tylko wtedy kiedy jest ku temu potrzeba.
Najczęściej występujące u elkhunda czarnego choroby to: dysplazja stawowa, stopniowy zanik siatkówki, problemy z tarczycą i nerkami oraz torbiele (szczególnie u starszych psów).
Podobnie jak psy duże, elkhund czarny może być karmiony dobrej jakości karmą suchą lub mokrą. Możesz stosować dobrze zbilansowane karmy dla psów pracujących. Uzupełniaj je o olej lniany oraz suplementy poprawiające wygląd sierści. Regularnie kontroluj wagę psa i proporcje jego ciała, szczególnie przyrost tkanki tłuszczowej, której nie widać tak bardzo pod obfitym futrem.