Dokładne pochodzenie nagiego psa peruwiańskiego nie jest znane. Psy tej rasy na pewno zamieszkiwały Amerykę jeszcze przed pojawieniem się Inków. Kynolodzy przypuszczają, że nagi pies peruwiański to potomek nagich psów z Azji albo Afryki.
Inkowie traktowali nagie psy peruwiańskie jako zwierzęta do towarzystwa, psy myśliwskie i stróżujące. Cenili je jako remedium na reumatyzm, dlatego pozwalali psom spać z chorymi na to schorzenie.
Nagie psy peruwiańskie były również hodowane dla mięsa i traktowane jako zwierzęta ofiarne, które uprzednio poświęcone na ołtarzu chowane były razem ze zmarłymi. Miało to na celu przeprowadzenie duszy zmarłego do krainy umarłych. Inkowie wierzyli, że jedynie psy o jasnej skórze mają takie właściwości, dlatego chronili je przed poparzeniami słonecznymi. W dzień trzymano psy w domach lub w szklarniach, w których rosły orchidee. Na spacer wypuszczano je dopiero w nocy, dlatego Hiszpanie po podboju imperium Inków, nazwali psa: „Inca orchid moonflower dog”, co oznaczało: „inkaski pies księżycowego kwiatu orchidei”. Nagi pies peruwiański występuje w trzech odmianach: małej, średniej oraz dużej.
- Długość życia 11 - 12 lat
- Wysokość psa w kłębie to: 50 - 65 cm
- Waga 18 - 25 kg
Nagi pies peruwiański to oddany, wierny i przyjacielski pies, który doskonale pełni rolę psa rodzinnego, wychowującego się wspólnie z dziećmi. Jest żywiołowy, uwielbia ruch i bieganie. To piesek, który uwielbia wylegiwać się na słońcu, za to zima woli siedzieć całymi dniami w ciepłym domu. Nagi pies peruwiański jest szlachetną, uczuciową rasą. W przeciwieństwie do innych pierwotnych ras psów, jest mniej niezależny i bardziej posłuszny, ponieważ od tysięcy lat wychowywał się w wielopokoleniowych rodzinach. Jest ogromnie przywiązany do swojej całej rodziny, zawsze gotowy do ich obrony. Psy te należy traktować łagodnie, instynktownie wyczuwa nastawienie na niego.
Bardzo lubi zabawy z ludźmi oraz innymi psami. W stosunku do obcych jest nieufny, ale jeśli otrzyma czas na zapoznanie się z nimi, zacznie ich traktować jak swoich. Nagi pies peruwiański to bardzo cichy, nieszczekliwy i nieuciążliwy towarzysz rodziny. Jego usposobienie nieco przypomina charta, ponieważ także lubi gonić za zdobyczą. Z tego względu zapewnij mu dużą dawkę ruchu i ciekawe aktywności, np. coursing, polegający na gonitwie za sztuczną przynętą. Jest to pies czuły i wrażliwy, dlatego szkolenie powinno być prowadzone z łagodnością i wyrozumiałością.
Współczesny wzorzec rasy dopuszcza wszystkie kolory skóry: od czarnego, poprzez rozmaite odcienie szarości, brązu, aż po jasnożółty.
Umaszczenie nagiego psa peruwiańskiego może być jednolite albo różowo nakrapiane lub łaciate.
Osobniki owłosione miewają sierść: krótką, gładką i półdługą jak np. retriever oraz kudłatą brodę.
Pielęgnacja tych psów jest bardzo prosta i nie wymaga od nas dużego nakładu pracy. Nagiego peruwiańskiego psa kąpiemy wtedy, kiedy jest ku temu potrzeba. Nie powinno się stosować w pielęgnacji jego skóry specjalistycznych szamponów czy płynów do kąpieli. Wystarczy uniwersalny szampon przeznaczony dla psów, którego użyjemy wtedy gdy nasz pupil np. w czasie spceru zechce się wytarzać w czymś, co ma niezbyt dla nas przyjemny zapach. Po takiej kąpieli watro nawilżyć jego skórę olejkiem kokosowym lub inną oliwką roślinną. Im mniej środków kosmetycznych, tym skóra będzie zdrowsza i bardziej odporna. Cechą charakterystyczną tej rasy jest brak owłosienia, jednak nie trzeba na ich skórę nakładać kremów z filtrami.
Wiele osób wychodzi z założenia, że pies, który nie ma okrywy włosowej na spacery zimą powinien mieć zakładany specjalny kubraczek. Wszystko zależy bowiem od danego osobnika. Jedne psy będą szalały, biegając w siarczysty mróz, a inne nie wychylą nosa zza drzwi. Dorosłe psy peruwiańskie znakomicie poradzą sobie nawet przy niskich temperaturach, pod warunkiem, że ich ruch będzie swobodny. Szczeniaka natomiast w pierwszą ich zimę można ubrać w lekki kombinezon i co ważne regularnie wychodzić z nim na spacery, aby młody pies przyzwyczaił się do warunków panujących na zewnątrz. Spacery w mroźną pogodę stopniowo wydłużając.
Nagi pies peruwiański to silna i zdrowa rasa. Ewentualnymi brakami w uzębieniu nie należy się przejmować, o ile pies ma apetyt i prawidłowo się rozwija - odpowiada za to gen, który sprawia również iż pies tej rasy nie posiada sierści.
Należy z kolei uważać na niskie i wysokie temperatury - latem stosować kremy z filtrem UV, zapewniać psu cieniste schronienie, a zimą skracać spacery i nie doprowadzać do przemarznięcia psa.
Nagi pies peruwiański nie należy do ras wymagających specjalnego żywienia. Ze względu na pochodzenie zadowoli się każdym rodzajem karmy - nie znaczy to jednak, że może jeść resztki z obiadu. Decydując się na suchą karmę lub karmę miękką, należy zwracać uwagę na ich skład. Czym większa zawartość mięsa tym lepiej. Unikaj karm które zawierają zboża, gdyż przyczyniają się one do powstawania alergii.
