Szpice to bardzo stara rasa, znana już w Średniowieczu, wywodząca się od psa z epoki torfowej, czyli sprzed 6000 lat temu. Są członkami dużej psiej rodziny, której wspólnymi cechami są: szpiczasty pysk, szpiczaste, stojące uszy, osadzony wysoko na grzbiecie i skręcony ogon. Hoduje się trzy odmiany szpiców, uznane za samodzielne rasy. Różnią się one między sobą tylko wzrostem i maścią. Szpice europejskie wykorzystywano od wieków do wielu zadań: wypasu owiec, polowań, jako psy pociągowe, obronne i stróżujące. W różnych krajach powstawały lokalne odmiany szpiców, anatomicznie do siebie podobne.
Niemieckie rasy szpiców przypuszczalnie sprowadzili do północnych Niemiec i Holandii Wikingowie, którzy najeżdżali tamtejsze tereny w Średniowieczu i przy okazji zabierali ze sobą pasterskie psy północy, np. lapphundy. Mimo doskonałej adaptacji do terenów rolnych i wzorowego stróżowania oraz pędzenia zwierząt, szpice europejskie nie były doceniane aż do XV wieku. Wtedy to literatura niemiecka zaczęła je traktować bardziej przychylnie.
Szpice uważa się za przodków wszystkich domowych ras. Szpic biały, hodowany głównie na północy Niemiec, stał się bardzo popularny w XVIII wieku wśród elit. Jego wizerunek uwieczniali artyści, m.in. Thomas Gainsborough. W latach 1945-1999 szpice białe były najbardziej popularną odmianą szpiców. Odmiany czarna i brązowa były spotykane znacznie rzadziej. Szpic czarny był hodowany w rejonach Wirtembergii. Chociaż FCI uznało Niemcy jako ojczyznę szpica dużego białego, to głównie Holandia i Wielka Brytania przyczyniły się do jego udoskonalenia.
- Długość życia 11 - 14 lat
- Wysokość psa w kłębie to: ok. 46 cm
Waga proporcjonalnie do wzrostu.
Szpic duży to pies wesoły, lojalny wobec swojego przewodnika, czujny i niedający się zwieść przekupstwem. Przywiązuje się bardzo do właściciela i jest o niego zazdrosny, dlatego należy go odpowiednio wychować, aby nie był zaborczy. Szpice duże białe to psy inteligentne i chętne do nauki. Szybko pojmują, czego się od nich oczekuje i dlatego szkolenie jest dość łatwe. Szpice białe często osiągają dobre wyniki w psich sportach, np. pokonywanie toru przeszkód.
Psy te dobrze odnoszą się do dzieci. Z kotami należy je zapoznać za młodu. Zbliżających się nieznajomych zawsze witają szczekaniem.
Szpic duży biały ma przeciętne wymagania ruchowe i przystosowuje się do panujących warunków.
Szpic duży biały, jak nazwa wskazuje, występuje w umaszczeniu jednolicie białym. Włos jest długi i prosty, odstający od ciała. Włos okrywowy jest krótki i gęsty. Podszycie jest wełniste. Głowa, uszy, kończyny przednie i tylke okryte są krótkim gęstym aksamitnym włosem. Ogon obficie owłosiony. Włos nie może byc falisty ani kędzierzawy. Na grzbiecie nie może byc przedziałka.
W okresie linienia należy regularnie czesać i szczotkować sierść psa, w celu pozbycia się luźnych włosów. Poza tym okresem ogranicz czesanie do minimum, aby uniknąć uszkodzenia delikatnego podszerstka. Podczas pielęgnacji należy zwrócić także uwagę na uszy i zęby. Jeżeli zauważymy odkładający się na zębach kamień należy go usunąć. Pozostawiony na zębach, może przyczynić się do powstawania stanów zapalnych dziąseł.
Szpic duży to jedna z najzdrowszych ras. Problemy ze zdrowiem zdarzają u niego bardzo rzadko. Szpice duże białe są bardziej narażone na alergię niż te o innych kolorach sierści. Niektóre osobniki mogą cierpieć na zaćmę, choroby serca lub cukrzycę.
Dieta tego psa najlepiej, jeżeli będzie różnorodna, oparta na świeżych i naturalnych produktach. Podając surowe mięso, warzywa, owoce bez dodatku węglowodanów mamy pewność, że nasz pies otrzymuje wszystko co najlepsze. Tego typu nieprzetworzone produkty bogate są we wszystkie niezbędne składniki odżywcze, tak bardzo potrzebne do prawidłowego rozwoju psa.
