Powstanie wyżła duńskiego szacuje się na 1710 rok, kiedy Morten Bak z Jutlandii skrzyżował lokalne psy pasterskie, zwane przez lokalnych mieszkańców "bluthundami”, z psami cygańskimi o domieszce krwi dawnych pointerów hiszpańskich. Obie rasy miały wśród swoich przodków psy myśliwskie. Z otrzymanych mieszańców, po ścisłej selekcji hodowlanej, w ciągu ośmiu pokoleń uzyskano jednolity typ wyżła o brązowych cętkach i plamach. Początkowo rasę nazywano na dwa sposoby: pies Baka lub pointer duński (staroduński).
Do XX wieku rasa nie była wyjątkowo popularna. Dopiero potem myśliwi docenili wyżła duńskiego za wielką odwagę, opanowanie i wytrwałość oraz zdolność ścisłej współpracy z człowiekiem. Wyżeł duński cicho pracował w terenie, w podobnym stylu jak pointer. Był ceniony ze względu na dobry węch, stąd wykorzystywano go także jako posokowca.
Do 1939 roku wyżeł duński stawał się coraz mniej popularny, na korzyść pointera angielskiego. Po II wojnie światowej duńscy myśliwi postanowili reaktywować jego hodowlę. Pod koniec lat 90-tych była to trzecia, co do liczebności, rasa psów myśliwskich w Danii.
- Wysokość psa: 54 - 60 cm, preferowana 56 cm
- Wysokość suki: 50 - 56 cm, preferowana 52 cm
- Waga psa: 30 - 35 kg
- Waga suki: 26 - 31 kg
Wyżeł duński to wszechstronny pies myśliwski, szczególnie przydatny w polowaniach na ptactwo. Jest psem średniego wzrostu, prostokątnej i silnej budowy. Jedną z najbardziej istotnych cech tej rasy jest wyraźna różnica między psem a suką. Dojrzały pies, jest potężny i solidnie zbudowany, a suka jest lżejsza, kapryśna i pełna temperamentu.
Wyżeł duński ma niezwykle wyostrzone zmysły węchu i słuchu. Podczas polowania skrada się niepostrzeżenie. Jest nieustraszonym i pracowitym łowcą. Wyżeł duński to bardzo przyjacielski pies w relacjach z innymi psimi czworonogami. Nie wykazuje oznak agresji i jest bardzo opanowany. Jednak jest to dosyć wymagająca rasa. Ze względu na wrodzoną potrzebę dużej aktywności i przestrzeni, wyżeł duński nie powinien zamieszkiwać w mieście. Każdy dzień spędzony z tym psem musi obfitować w zabawy i bieganie. Idealnie byłoby zamieszkać z nim na skraju lub w środku lasu.
Prawidłowe, zgodne ze wzorcem FCI umaszczenie wyżła duńskiego jest białe z brązowymi znaczeniami, z kilkoma dużymi lub wieloma małymi, brązowymi łatami. Preferowany odcień od średniego do ciemnego brązu.
Wyżeł duński jest psem dość łatwym w pielęgnacji. Należy przy tym zwrócić uwagę na czystość uszu, które mają tendencję do stanów zapalnych. Nie jest to nic wyjątkowego w przypadku myśliwskich psów, które uwielbiają zbiorniki wodne. Przemywaj uszy wacikiem nasączonym wodą z mydłem, a ich wnętrze specjalnymi płynami, jakie kupisz w sklepie zoologicznym. Pies powinien być szczotkowany minimalnie raz na tydzień.
Wyżły duńskie są ogólnie zdrową rasą, ale ze względu na budowę ciała i tryb życia mogą im się przytrafiać problemy zdrowotne. Pierwszym są kontuzje i dysplazja stawów. Aby zmniejszać ryzyko ich wystąpienia, stosuj zbilansowaną dietę i suplementy wspierające odnowę chrząstek stawowych. Drugim są infekcje uszu, które przy odpowiedniej pielęgnacji występują niezwykle rzadko. Trzecim jest zagrożenie rozszerzeniem się i skrętem żołądka. Aby im zapobiec, karm psa zawsze po spacerze, nigdy przed, a porcję dzienną podziel na kilka mniejszych, aby ułatwić trawienie.
Dla tak aktywnego psa jak wyżeł duński niezbędna jest dieta ze sporą ilością białka, którego potrzebuje do utrzymania masy mięśniowej. Ważne, by zdecydować się na jeden rodzaj diety i trzymać się go konsekwentnie. Wskazane są suplementy z glukozaminą i chondroityną chroniącymi chrząstki stawowe.