Bernardyn wziął swoją nazwę od klasztoru na Wielkiej Przełęczy św. Bernarda w Alpach. Jego przodkami są starożytne molosy, które towarzyszyły Rzymianom w wyprawach wojennych na północ od Alp. W XVII wieku mnisi wychowywali bernardyny na przewodników oraz ratowników górskich, by pomagały ludziom znaleźć drogę w nocy lub we mgle. Ich doskonały zmysł orientacji oraz węch były nieocenione.
Bernardyny potrafią przeczuć nadejście lawiny śnieżnej, a w wysokim śniegu poruszają się szybko i sprawnie.
W akcjach ratunkowych pracowały czwórkami. Po odnalezieniu człowieka dwa psy kładły się obok niego, aby go ogrzać, trzeci cucił go, liżąc mu twarz, a czwarty wracał do klasztoru po pomoc. Ocucony człowiek mógł się posilić brandy z beczułki wiszącej u szyi bernardyna.
Współczesna technika ratunkowa sprawiła, że predyspozycje ratownicze bernardynów stały się drugorzędne. Obecnie służą bardziej jako przyjaciele rodziny. Do 1830 roku występowały jedynie bernardyny krótkowłose. Później wprowadzono do hodowli domieszkę nowofundlanda i mastiffa, aby zwiększyć rozmiary i żywotność psa. Długowłose szczenięta cieszyły się powodzeniem na wsiach. Tam wzbudziły zainteresowanie bogatych brytyjskich turystów, którzy sprowadzili je do Anglii i zaczęli wprowadzać modyfikacje w hodowli.
Od tego momentu bernardyny słabiej radzą sobie w pracy w śniegu. Współczesne hodowle dążą do otrzymania lżejszego i bardziej ruchliwego psa z przylegającymi faflami i powiekami. Najsłynniejszym przedstawicielem bernardynów był legendarny Barry I. Żył w latach 1800-1814 i w tym czasie, wraz z innymi psami, uratował aż 40 osób. Jego pomnik można oglądać na wspomnianej przełęczy św. Bernarda, a wypchaną sylwetkę z nieodłączną beczułką na szyi w Muzeum w Bernie.
- Długość życia: 8 - 10 lat
- Wysokość psa w kłębie: 70 - 90 cm
- Wysokość suki w kłębie: 65 - 80 cm
Mimo że bernardyn pochodzi od groźnych molosów ze starożytnego Rzymu, jest łagodnym i dobrodusznym olbrzymem. Sprawdza się doskonale jako wierny przyjaciel i towarzysz wszystkich domowników. Potrzebuje bliskości swojego opiekuna, wspólnych spacerów i zabaw, jednak nie wymaga od niego dużej aktywności. Bernardynowi wystarczą długie, spokojne spacery. Pomimo swoich gabarytów jest bardzo wyrozumiały i opiekuńczy w stosunku do najmłodszych. W wieku szczenięcym warto wybrać się z nim na podstawowy kurs posłuszeństwa, dzięki czemu wyrośnie na zrównoważonego czworonoga. Bernardyny to psy, które zachowują się z godnością i powagą. Bernardyn nie wdaje się w awantury z innymi psami, jednak potrafi się bronić, kiedy zostanie sprowokowany. To pies, którego łatwo się wychowuje, jest posłuszny i szybko się uczy. Bernardyn to także dobry stróż. Jest to rasa, która potrafi przewidzieć zmienne warunki klimatyczne, zwłaszcza nadejście lawiny. Są to psy, które doskonale pracują z człowiekiem, dlatego wykorzystywane są podczas poszukiwań osób zasypanych lawiną.
Rasa ta jest odporna na warunki klimatyczne i nawet silny mróz nie jest im straszny. W upalne dni lepiej, by pies leżał w cieniu lub w domu. Niestety popularność tej rasy sprawiła, że pojawiły się hodowle, które rozmnażają psy tylko i wyłącznie dla zysku, nie zważając na ich dobro. Niestety, takie podejście powoduje, że pies może być w przyszłości chory, agresywny lub lękliwy, a są to cechy niepożądane u bernardyna. Zanim podejmiecie decyzję o zakupie, warto dokładnie sprawdzić hodowcę, poprosić o 4-pokoleniowy rodowód, wyniki badań i prześwietlenia w kierunku dysplazji. Hodowca z pasją na pewno udostępni wszelkie informacje.
Szata bernardyna długowłosego jest łatwa w pielęgnacji. Wymaga codziennego szczotkowania i usuwania luźnych włosów.
Sprawdzaj regularnie stan oczu i uszu, utrzymując je w czystości. Psy tej rasy dużo się ślinią, więc w ciągu dnia trzeba regularnie przecierać pysk zwierzęcia.
Podstawowy kolor to biel z mniejszymi lub większymi rudobrązowymi łatami. Dopuszczalna jest także maść pręgowana na tle rudobrązowym, a tolerowana na żółtobrązowym. Pożądane ciemniejsze odcienie na głowie. Nieznaczny czarny nalot na tułowiu jest dopuszczalny. Wymagane są białe znaczenia na klatce piersiowej, łapach, kufie i na końcu ogona oraz strzałka na głowie i plamy na szyi.
Włos okrywowy jest prosty, średniej długości, z obfitym podszerstkiem. Na głowie i kufie włos jest krótki. Na przednich łapach są pióra, na udach wyraźnie zaznaczone portki. Ogon jest bardzo dobrze owłosiony.
Bernardyny, podobnie jak inne psy, należące do największych ras, żyją stosunkowo krótko. Są odporne na trudne warunki atmosferyczne, wytrwałe i silne psychicznie. Podobnie jak w przypadku innych bardzo dużych psów, w pierwszym roku życia, gdy kształtują się stawy psa, wskazane są raczej regularne przechadzki niż długotrwałe spacery. Młody pies nie powinien być forsowany. Rosnącemu i rozwijającemu się bernardynowi można podać preparaty, które wzmocnią stawy i chrząstki. Warto o to zapytać również hodowcę.
Niezwykle istotna jest właściwa dieta psa, która ma na celu zapobieganie wystąpieniu skrętu żołądka.
Bernardyn długowłosy jest psem o mocnym kośćcu i bardzo dobrze umięśnionym. Z tego też względu powinien być odpowiednio odżywiany. Pamiętajmy, że pies jest mięsożercą. Zarówno jego zęby, jak i przewód pokarmowy są dostosowane to trawienie surowego mięsa. Dobrą dietą, praktycznie dla każdego psa, jest dieta Barf. Oparta jest ona na podawaniu surowego mięsa różnych gatunków zwierząt, ich podrobów i mięsnych kości. W przypadku tej diety należy też podawać odpowiednie suplementy, jeżeli oczywiście jest ku temu potrzeba. Warto robić psu okresowe badania krwi, aby dowiedzieć się czy jego organizm nie potrzebuje dodatkowych składników. Jest to bardzo ważne, zwłaszcza u psów ras dużych i olbrzymich, aby był zachowany odpowiedni stosunek wapnia do fosforu. Podawanie na własna rękę tego typu preparatów może bardziej zaszkodzić niż pomóc.
Innym rozwiązaniem żywienia naszego psa jest podawanie dobrej suchej karmy i nie mam tu na myśli karm z supermarketów, gdyż one praktycznie nie zawierają mięsa. Wybierając suchą karmę, dokładnie czytajmy jej skład. Nie powinna ona zawierać zbóż, a na pierwszych miejscach w składzie powinno widnieć suszone lub świeże mięso.
